white background
At the HART

“Vergeet ons niet,” zei ze. Hoe zou ik dat kunnen?

Cristina Sansalvador uit Spanje nam een week deel aan een vrijwilligersproject in een gezondheidscentrum gelegen in het plattelandsgebied van Kenya. Hier volgt haar verhaal.

Cristina Sansalvador
Cristina Sansalvador

Uit de koude van een Europese winter, kwam ik in de hitte van Kenya terecht. Ik was samen met drie HARTMANN collega’s: Anna, continentie adviseur uit het VK; Jan, Duits chemicus en researcher in onze Desinfectie business; en Niki, sales en marketing manager in Zuid-Afrika. Ons team was werkelijk multinationaal!
Onze taak was het werk van de hulporganisatie CARE International te ondersteunen in twee gezondheidscentra van twee kleine gemeenschappen gelegen bij het Victoriameer. Dit is een van de armste gebieden in Kenya. Malaria is er overal verspreid en er zijn hoge sterftecijfers van moeders en baby’s. Veel van de gezondheidswerkers zijn vrijwilligers met een vrij elementaire medische opleiding en medicijnen en andere middelen zijn er schaars.

Een belofte nakomen

Ik was in Kenya om een belofte aan mezelf na te komen: humanitair werk in Afrika uitvoeren.
Ik reisde voor het eerst een paar jaar geleden tijdens mijn vakantie naar Kenya en had toen de gelegenheid een school voor weeskinderen te bezoeken. Ik kon achteraf niet vergeten hoe moeilijk zij het hadden medicatie of zelfs voldoende eten te krijgen.
Toen ik vertrok nam ik mij voor op zekere dag terug te komen om een soort van bijdrage te kunnen leveren. Ik wist niet hoe deze er zou uitzien, maar ik wist wel dat ik iets wou doen.
Toen ik ontdekte dat HARTMANN werknemers zocht om als vrijwilliger voor een project in Kenya te werken, solliciteerde ik onmiddellijk en ik was ontroerd toen ik werd uitgekozen.

Een optimaal gebruik van de middelen

Eenmaal in Kenya aangekomen, voelde ik mij als iemand die nu eindelijk rechtvaardigheid kon laten geschieden. Mijn job was om vrijwilligers en personeel in de twee gezondheidscentra op te leiden in het beheer van medicijnen en andere medische producten – vanaf de ontvangst en de opslag tot de verdeling aan de patiënten.

Als apotheker weet ik uit ervaring hoe belangrijk het is voor hospitalen en klinieken om hun voorraden goed te beheren. Deze gezondheidscentra hebben zeer weinig middelen en indien producten beschadigd worden door eventueel te hoge temperaturen of vervallen zijn, kan dit de kwaliteit van de gezondheidszorg beïnvloeden.
Omdat de mensen zich de dingen beter herinneren als ze plezier hebben, besloot ik af te zien van de gebruikelijke presentatie met de slides. In plaats daarvan liet ik een rollenspel opvoeren. Enerzijds hadden we een gezondheidsvrijwilliger in de rol van een zwangere vrouw die op bezoek was voor een medisch onderzoek. Er werd heel wat gelachen en gediscussieerd en ik denk dat dit iedereen geholpen heeft om de belangrijke punten te onthouden.

Cristina Sansalvador (in the middle) doing a workshop with her colleague Anna Francis-Jones (on the right)

‘Mother to Mother’

Cristina Sansalvador (on the right) at the mother-to-mother outreach

Een van de hoogtepunten in Kenya was mijn betrokkenheid bij de ‘Mother to Mother’ steungroep.
Het idee van deze groepen is dat vrouwen bijeenkomen en via een bemiddelaar en van elkaar leren over zwangerschap, bevalling en borstvoeding. Na zes maanden kunnen zij ‘afstuderen’ en hun eigen ‘Mother to Mother’ groep runnen voor hun vrienden en buren.
Agnes, een van de moeders vertelde dat vele moeders borstvoeding vermeden of het opgaven bij gebrek aan goede voorlichting en onderwijs. Dit leidde tot ondervoede baby’s en betekende dat families moesten betalen voor flesvoeding wat ze zich niet konden veroorloven. Agnes vertelde mij hoe de groep van helpende moeders terugkeerde naar de borstvoeding.
Onvergetelijk
Ik moest ook op bezoek bij een aantal lokale families. Zij waren heel gastvrij en spraken zeer open over hun ervaringen. Wij zouden van hun levensstijl, die heel veel verschilt van de onze, een beetje moeten kunnen overnemen. En toch is de hoop en de bezorgdheid bij de mensen heel gewoon, de zorg voor hun kinderen, gezond zijn, streven naar een betere wereld.
De week was te snel voorbij. Ik leerde zoveel van iedereen die ik ontmoette. Het laatste wat Agnes tegen me zei was: “Vergeet ons a.u.b. niet.” En ik weet dat ik hen nooit zal vergeten.