Linda Proce haar carrière in de desinfectie startte in 2009. Maar haar verhaal begint veel eerder.
Mijn carrière in de desinfectie startte juist op tijd. Het was in 2009 toen de Mexicaanse Vogelgriep volop aan de gang was. Mijn verhaal begint echter 8 jaar eerder.
Mijn leed
In het jaar 2001 werd mijn leven voor de tweede maal “geteisterd” door een ziekenhuisinfectie. Mijn vader, slechts 57 jaar, bezweek aan een Streptococcus A, grampositieve bacterie.
Hij streed twee jaar eerder al tegen deze infectie en toen slaagde hij erin ze te overwinnen. Maar nu had hij cardiomyopathie klasse IV en 12 hartstilstanden overleefd. Ditmaal bleek het voor zijn lichaam teveel om nog te strijden.
Als voormalig verpleegkundige kan ik niet helpen, maar denk ik wel dat een goede handhygiëne dit zou kunnen voorkomen. Ik zeg dit als zijnde iemand die ooit patiënten met gelijkaardige infecties heeft behandeld.
Mijn keerpunt
Drie jaar later zouden mijn jonge kinderen met mijn stervende moeder alleen zijn en opgesloten.
Mijn dochters waren bijna twee en drie jaar en wilden dat ze er aantrekkelijk uitzag. Zij trokken haar mooie kleding aan en versierden haar met speelgoed en ornamenten. Dit vertelde de politie mij bij mijn thuiskomst. Na de dood van mijn vader (en mijn eigen persoonlijke gezondheidsproblemen) had mij moeder mij aangespoord er even tussenuit te gaan en tijd met vrienden en familie door te brengen. Zij was zo blij dat ze grootmoeder was. De oorzaak van haar dood: Hemolytisch Streptococcus A, een vleesetende bacterie.
Mijn twee dochters waren dragers van hetzelfde type Streptococcus A, en er werd hen onmiddellijk antibiotica toegediend.
Zoals u zich kan voorstellen, ik leefde minstens de volgende vijf jaar in een cocon. Verdriet en schuldgevoel doen dat met een mens. Maar als dochter, moeder en verpleegster voelde ik mij enorm verantwoordelijk om het verschil te maken.
Mijn passie
Er bestaat een gezegde. Elk verhaal heeft twee zijden. Wel, mijn verhaal over de gezondheidszorg heeft drie zijden. Laten we beginnen met mijn persoonlijke ervaring met het gezondheidssysteem. Dit betekende, heel eerlijk, een enorme uitdaging voor mij.
Vooreerst werd de fatale hartaandoening van mijn vader aanvankelijk verkeerd als hyperventilatie gediagnosticeerd. Enkele jaren later onderging ik een levensreddende spoedoperatie waarbij een foetus van 13 weken oud uit mijn eileider werd verwijderd. Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De oorzaak: een intra-uterien anticonceptiemiddel dat door mijn arts niet correct werd ingebracht had mijn baarmoeder geperforeerd.
En toen was het de beurt aan mijn moeder.
Zij had een longontsteking. De arts verwierp haar symptomen van borstpijn en kortademigheid als “stress en vermoeidheid van een weduwe.” De autopsie bevestigde de pneumonie en het binnendringen van de Strep A bacterie in de ader, met toegang tot de longen. Door de zwakke toestand van haar immuunsysteem en de pneumonie – was het dodelijk.
Uiteindelijk, ondanks alles, is de andere kant van het verhaal dat ik professioneel, nog steeds echt in de gezondheidszorg blijf geloven.
Zeven jaar geleden werkte ik als verpleegkundige in een universitair ziekenhuis op de afdeling dermatologie en oncologie. Ik was niet Florence Nightingale maar probeerde het leven van de mensen te verbeteren. Ik maakte uiteindelijk de overgang naar commerciële gezondheidszorg met als focus de verkoop van medische hulpmiddelen. En in 2009 kwam ik bij het HARTMANN team terecht. Grappig genoeg was het de bedoeling mij in twee andere divisies te werk te stellen, maar toen ik de betrekking in desinfectie aanvaardde was voor mij de cirkel rond.
Nu is het mijn dagelijkse verantwoordelijkheid om op te leiden, te stimuleren en ervoor te zorgen dat de ziekenhuizen over de nodige oplossingen en informatie beschikken om de ziekenhuisinfecties en medicijnresistente micro-organismen (MDRM) te bestrijden.
U moet weten dat ik iedereen deze les wens mede te delen maar mijn ervaringen wens ik niemand. Al deze momenten hebben een diepe, geweldige impact nagelaten, zowel op mij persoonlijk als professioneel. Hoe vreemd het ook mag klinken, het gaf mij de nieuwe richtlijn die ik nodig had. Dat is de derde kant van het verhaal -- de passie die ik heb voor mijn werk.
Het is een passie die ik met mij meedraag als de dochter van een patiënt, een moeder, en als patiënt zelf. Elke ervaring heeft bijgedragen tot de vreugde die ik heb voor mijn levenswerk. Het is de juiste mix van leed en doelstelling die aan mijn leven gestalte geeft. Ik bedoel, wat is het leven eigenlijk zonder een beetje bloed, zweet en tranen ?
