Zorgverleners hebben hun schitterende momenten, en zij hebben hun verhalen die ze vertellen. Dit is mijn verhaal.
Elke wonde heeft een verhaal
Dit is mijn verhaal.
Hoofdstuk Eén: Evelyn, de patiënte
Ik ontmoette Evelyn in april 2014. Ze was 35 en een patiënte met chronische wonden en bijwerkingen van acne inversa, een aandoening die wordt gekenmerkt door grote huidabcessen. De afmetingen zijn gemiddeld 4 cm x 4 cm dit is bijna de grootte van twee 2-euro muntstukken naast elkaar.
Evelyn is moeder en echtgenote. Op dat ogenblik was ze vorig werknemer van een cosmetisch bedrijf. Routine check-ups, verbandwisselingen drie keer per dag, en hevige pijn gaven de aanleiding tot regelmatige afwezigheden op haar werk. Uiteindelijk verloor ze haar job, haar vertrouwen en haar gevoel van eigenwaarde.
Leven met een chronische wond heeft impact op elk aspect van haar dagelijks leven. Vele wonden waren op haar dij gelokaliseerd, dus bij elke beweging, elke pas en voetstap voelde zij pijn en ongemak. Elke verbandwisseling was een marteling omdat haar wondverband in haar huid trok, op haar huid drukte en huidirritaties veroorzaakte. Het was toen zelfs moeilijk voor haar dagelijks te douchen daar haar wondverband niet waterbestendig was. Gedurende bijna een jaar kon ze niet haar leven leiden zoals zij het wou.
Haar wonden veroorzaakten vanzelfsprekend littekens (fysiek en emotioneel). Zij vertrouwde sterk op haar echtgenoot, haar zoon en haar beste vriend voor steun en aanmoediging.
Dit was het geknipte werk voor mij.
Hoofdstuk Twee: Melanie, de wondzorg deskundige
Wie ben ik dan? Mijn naam is Melanie Näf. I ben een outpatient wondzorgdeskundige en werk in een Zwitsers Spitex (thuiszorg in Zwitserland) in Oberuzwil in het kanton St. Gallen. In 2016 bezochten we meer dan 18.400 zorgbehoevende mensen thuis.
Wat is de rol van een wonddeskundige precies ? Wel het is een taak die snel denken en vertrouwen vereist. De bekwaamheid om de juiste oplossingen, producten of methoden voor effectieve wondgenezing te identificeren.
Mensen zoals wij nemen beslissingen die een enorme impact hebben op de patiënt.
Twee dagen een verkeerd behandelingsplan en je hebt het vertrouwen van de patiënt verloren, een product verspilt en financiële middelen verkwist die hoogst waarschijnlijk schaars zijn om in te zetten.
Het is een positie die de bekwaamheid vereist om een wond te evalueren en te diagnosticeren terwijl de behoeften en de verwachtingen van de patiënt worden beheerd. Het is de moeite waard. Het vereist focus, aandacht voor detail en een hoge emotionele intelligentie. Het is een uitdaging die voortdurend in beweging is. Ik zou het nooit anders willen.
Volgens het Initiative for Chronic Wounds (ICW), een Duitse wondgenezingsassociatie, lijdt 0,08 percent en 1,0 percent van de Duitse bevolking aan veneuze beenulcera. DIt zijn naar schatting 800.000 patiënten. Het aantal zal naar verwachting jaarlijks toenemen waarvan de meerderheid van de gevallen in de outpatient sector zal worden behandeld. Bevindingen tonen aan dat hier in Zwitserland van de bijna acht miljoen inwoners er 300.000 met chronische wonden zijn. Dat is een schokkend aantal daar Zwitserland slechts acht miljoen mensen telt.
Toen ik bij Spitex was, steeg het aantal wondzorg patiënten. Van meer dan 220 wondzorg patiënten in 2015 waren onze artsen in 2016 verantwoordelijk voor 300 wondgevallen. Net zoals de stijging van het aantal patiënten nam ook het aantal verpleegkundige professionals toe om de uitdaging aan te gaan. Na het werk van de chirurgen en de dokters zetten wij de werkzaamheden verder ten dienste van de patiënt.
Toen ontmoette ik Evelyn.
Ik startte de behandeling met een hydro-responsief wondverband van HARTMANN. Dit verwijdert en absorbeert gedevitaliseerd weefsel. Het was een zachtere optie dan haar wekelijks scherpe debridementen – de verwijdering van beschadigd weefsel of vreemde voorwerpen uit de wond met een scalpel. Haar gedrag veranderde onmiddellijk. Haar pijn was voorbij en ook haar leven dat door verbandwisselingen werd beheerst want deze zouden voortaan enkel om de drie dagen moeten gebeuren.
Na slechts een paar weken kon haar behandeling worden gestopt, in de zomer, juist op tijd voor haar eerste duik in het plaatselijke zwembad.
Een jaar later is Evelyn terug dezelfde als vroeger. Ze geniet van haar tijd als nieuwe moeder en echtgenote en de start van een nieuwe job. Evelyn geniet volop van haar nieuwe leven.
Hoofdstuk Drie: Wordt vervolgd
Tijdens momenten als DEZE voel ik mij trots als zorgverlener.
Vandaag staan professionals zoals ik centraal in de zorgverlening. Wij zijn verantwoordelijk om de behoeften van individuele patiënten te begrijpen en de rol die elke specialist – van verpleegkundige tot ‘Tissue Viability ‘(levensvatbaarheid van weefsel) Verpleegkundige (TVV) tot de huisarts – mag spelen in het wondhelingsproces. Wij passen ons aan het drukke leven van onze patiënten aan. We leiden familieleden op om diegene te behandelen die dagelijks strijd voeren met hun therapie. We bestuderen elke huidplooi en huidcontour om ervoor te zorgen dat we zeker zijn dat we de beste manier vinden om hun wond te genezen.
Maar deze prestatiegevoelens zijn vaak van korte duur wanneer je naar de realiteit kijkt.
In Zwitserland moeten alle outpatient zorgverleners binnen een juridisch kader werken dat op een juiste manier de groeiende lijst van onze taken weerspiegelt. Maar dit moet worden erkend door alle belanghebbenden binnen de sector van de gezondheidszorg. Wij zijn op de goede weg om ons doel te bereiken, dit wordt fantastisch voor ons en de patiënten die we behandelen.
*patient name adapted