Choroby męskiego członka

Prącie, będące integralną częścią układu moczowo-płciowego mężczyzny, jest narażone na różnorodne schorzenia, które mogą znacząco wpływać na jakość życia. Choroby penisa mają zróżnicowane przyczyny i różnie się je leczy. Do najczęściej występujących należą zapalenie cewki moczowej oraz choroby skóry penisa (owrzodzenia, grzybica na członku). Nieco rzadziej pojawiają się nowotwory prącia czy na przykład choroba Peyroniego. Jak wyglądają te dolegliwości?

Popularne choroby męskiego członka to te dające uciążliwe objawy skórne...

Owrzodzenie penisa może być efektem infekcji, urazu lub chorób przenoszonych drogą płciową (chlamydii, rzeżączki, kiły i innych). Również występowanie łuszczycy na penisie prowadzi niekiedy do powstawania owrzodzeń, podobnie jak mechaniczne uszkodzenia naskórka (na przykład podczas stosunku seksualnego). Może to być także rezultat kontaktu z substancjami drażniącymi lub alergenami.

W przypadku owrzodzenia penisa odczuwa się pieczenie lub swędzenie w okolicy uszkodzenia skóry oraz ból. Chore miejsce jest zaczerwienione i obrzęknięte. Z penisa może wydobywać się wydzielina. Niekiedy pojawiają się również problemy z oddawaniem moczu.

Leczenie owrzodzenia penisa zależy od przyczyny. W przypadku infekcji przenoszonych drogą płciową lekarz może przepisać antybiotyki, leki przeciwwirusowe albo przeciwgrzybicze – w zależności od rodzaju patogenu. Jeśli przyczyną jest uraz leczenie może obejmować miejscowe stosowanie maści lub kremów, a w przypadku poważniejszych obrażeń konieczna bywa nawet interwencja chirurgiczna.

Grzybica na członku, znana również jako kandydoza prącia, to choroba spowodowana nadmiernym rozwojem grzyba Candida albicans w wilgotnych i ciepłych obszarach, takich jak fałdy skórne na penisie.

Przyczynami tego stanu rzeczy mogą być noszenie obcisłej bielizny, brak higieny intymnej, nadmierna wilgotność oraz osłabienie układu odpornościowego. Również długo stosowana antybiotykoterapia zaburza równowagę bakterii w organizmie, co z kolei sprzyja rozwojowi grzybów.

Objawy grzybicy prącia to przede wszystkim czerwone plamy, zaczerwienienie, obrzęk penisa, swędzenie lub pieczenie w okolicach główki penisa, a także białe, grudkowate wydzieliny oraz ból lub dyskomfort podczas stosunku płciowego czy oddawania moczu.

Leczenie grzybicy na członku obejmuje zazwyczaj miejscowe stosowanie kremów lub maści oraz aplikowanie doustnych leków przeciwgrzybicznych. Konieczna jest też prawidłowa
i regularna higiena intymna, mycie penisa łagodnym mydłem i utrzymanie obszaru genitalnego w suchym stanie. Czynności te (podobnie jak noszenie przewiewnej bielizny) zapobiegają nawrotom infekcji. W momencie wystąpienia objawów grzybicy na członku zawsze zaleca się konsultację z lekarzem. Terapia powinna być dostosowane do konkretnego przypadku (samoleczenie może pogorszyć sytuację). Warto również pamiętać, że grzybice mogą być przenoszone drogą płciową, więc ważne jest poinformowanie partnera seksualnego o infekcji i podjęcie odpowiednich środków ostrożności, aby uniknąć ponownego zarażenia.

Niektóre przypadki raka prącia są związane z zakażeniem wirusem brodawczaka ludzkiego HPV, zwłaszcza niektórymi szczepami, jak HPV 16 i HPV 18. Ryzyko rozwoju nowotworu zwiększa również niewłaściwa higiena, wynikiem której jest długotrwała obecność smegmy (sebum i martwe komórki skóry) pod napletkiem, palenie tytoniu oraz zaburzenia, w których napletek nie może być w pełni cofnięty, co prowadzi niekiedy do zakażenia i stanów zapalnych. Ryzyko wzrasta także wraz z wiekiem. Na szczęście ta choroba penisa występuje dość rzadko. Diagnozę raka prącia słyszy około 200 mężczyzn rocznie.

Objawy tego nowotworu to: guzy lub owrzodzenia w obrębie prącia, zwłaszcza na główce lub napletku, zmiany w kolorze skóry penisa (zaczerwienienie, biel lub inne nieprawidłowe zabarwienie), ból i/lub uczucie pieczenia, świeże wybroczyny w okolicy prącia, nietrzymanie moczu (zależnie od lokalizacji guza), powiększenie węzłów chłonnych w pachwinach, co może wskazywać na zaawansowane stadium choroby.

Leczenie raka obejmuje szereg procedur medycznych. W przypadku nowotworu ograniczonego do prącia może być przeprowadzona operacja wycięcia zmienionego obszaru (resekcja). Stosowana jest również radioterapia w celu zniszczenia komórek nowotworowych oraz chemioterapia podawana dożylnie. Immunoterapia z kolei polega na stosowaniu leków, które wzmacniają zdolność układu immunologicznego do zwalczania komórek nowotworowych. Skuteczność leczenia często zwiększana jest poprzez kombinację różnych metod terapii.

Choroba Peyroniego to choroba penisa wynikajca z tworzenia się blizn w obrębie błony, która otacza ciała jamiste prącia. One z kolei prowadzą do skrzywienia członka, bólu oraz trudności w utrzymaniu pełnej erekcji. Przyczyny schorzenia są niejasne – mogą mieć związek z mikrourazami, genetyką lub chorobami tkanki łącznej.

Choroba Peyroniego wygląda dość charakterystycznie. Objawia się patologicznym skrzywieniem prącia podczas erekcji oraz dyskomfortem, gdy prącie jest ugięte. Ponadto może wystąpić miejscowe zgrubienie lub stwardnienie na penisie. Chory ma też zwykle trudności w osiągnięciu erekcji.

Skrzywienie prącia i związane z tym objawy mogą wpływać na życie seksualne i sprawiać trudności – zarówno w aspekcie fizycznym, jak i psychicznym. Choroba często zaczyna się nagle i stopniowo postępuje. W leczeniu wykorzystuje się terapię farmakologiczną, interwencję chirurgiczną lub inne metody – w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta.

Wśród częstych chorób męskiego członka jest także zapalenie cewki moczowej – „rurki” biegnącej wewnątrz prącia, przez którą wydalany jest mocz. Przyczyną tego stanu rzeczy są zazwyczaj bakterie, takie jak Chlamydia trachomatis i Neisseria gonorrhoeae (dwoinka rzeżączki) oraz niektóre wirusy, jak na przykład herpes simplex. Rzadziej schorzenie wywołują grzyby, jak Candida.

Przy zapaleniu cewki moczowej odczuwa się dyskomfort lub pieczenie podczas mikcji oraz swędzenie w okolicy ujścia cewki, gdzie widać zaczerwienienie i obrzęk. Z cewki wydobywa się ropna lub śluzowata wydzielina. Chory może mieć ponadto problem z nietrzymaniem moczu.

W przypadku zapalenia cewki moczowej spowodowanego bakteriami standardową praktyką jest antybiotykoterapia. Jeśli stan zapalny jest wynikiem infekcji wirusowej lub grzybiczej, lekarz zaleca odpowiednio leki przeciwwirusowe lub przeciwgrzybicze. Konieczne może być również stosowanie środków przeciwbólowych lub przeciwzapalnych, aby złagodzić objawy.

Więcej o zapaleniu dróg moczowych.