Taśma na nietrzymanie moczu – na czym polega leczenie

Jednym ze sposobów poradzenia sobie z problemem inkontynencji moczowej jest użycie taśmy na nietrzymanie moczu. Opinie specjalistów na temat tej metody oraz pacjentek, które przeszły zabieg, są pozytywne. To skuteczne i stosunkowo mało inwazyjne leczenie. Zastosowanie taśmy TOT (Trans-Obturator Tape) lub taśmy TVT (Tension-Free Vaginal Tape) polega na chirurgicznym umieszczeniu jej pod cewką moczową, co zapobiega wysiłkowemu nietrzymaniu moczu.

Powodów wysiłkowego nietrzymania moczu jest wiele: przebyte porody, infekcje intymne, wiek czy otyłość. Niezależnie od przyczyny, założenie taśmy na nietrzymanie moczu wykazuje wysoką skuteczność i w zasadzie likwiduje problem. Zabieg jest popularnym rozwiązaniem u kobiet z wysiłkowym nietrzymaniem moczu, zwłaszcza tych, które nie planują dalszych ciąż. Taśma TOT/TVT bezproblemowo wytrzymuje minimum 10 lat. Po tym czasie zabieg należy ewentualnie powtórzyć.

Obie taśmy służą do tego samego celu – wsparcia cewki moczowej i zapobiegania wysiłkowemu nietrzymaniu moczu, ale różnią się techniką umieszczenia ich w organizmie oraz detalami konstrukcyjnymi. Wybór między taśmą TOT a taśmą TVT zależy od indywidualnych potrzeb pacjentki oraz preferencji i doświadczenia chirurga.

Obie taśmy na nietrzymanie moczu są podobne. Każda z nich to cienki, elastyczny pasek wykonany z materiału syntetycznego, który przypomina siateczkę. Materiał ten jest biokompatybilny, co oznacza, że nie powoduje reakcji odrzucenia przez organizm
i umożliwia integrację z tkankami. Taśma umieszczana jest pod cewką moczową
i stabilne ją podpiera, zapobiegając wyciekom moczu. Różnica między TOT a TVT dotyczy głównie sposobu umieszczania taśm pod cewką.

Umieszczenie taśm na nietrzymanie moczu pod cewką moczową odbywa się poprzez specjalne otwory w pachwinach (w przypadku taśmy TOT) lub na spojeniu łonowym (taśma TVT), co pozwala na stabilizację cewki i zapobiega mimowolnemu wyciekowi moczu. Zabieg ten jest szybki (trwa zaledwie około 30 minut) i przeprowadzany
w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. Pacjentki mogą powrócić do normalnej aktywności już po kilku dniach.

Taśma stosowana jest głównie u kobiet cierpiących na wysiłkowe nietrzymanie moczu (mimowolny wyciek moczu następuje u nich podczas kaszlu, kichania, śmiechu czy aktywności fizycznej). Taka terapia jest rekomendowana szczególnie tym pacjentkom, u których inne metody leczenia nietrzymania moczu, takie jak ćwiczenia mięśni dna miednicy czy farmakoterapia, okazały się nieskuteczne.

W zasadzie poprawa następuje natychmiast. Już w ciągu kilku dni po zabiegu
u większości pacjentek są wyraźnie widoczne pierwsze efekty w postaci zmniejszenia lub całkowitego ustąpienia objawów nietrzymania moczu. Pełną stabilizację
i optymalne działanie taśmy można jednak ocenić dopiero po kilku tygodniach, kiedy tkanki w pełni się zagoją i dostosują do nowej struktury wspierającej cewkę moczową. W tym czasie pacjentki powinny unikać intensywnego wysiłku fizycznego, aby zapewnić sobie jak najlepsze rezultaty leczenia.

Metoda leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu jest dostępna dla większości kobiet, niemniej są pewne sytuacje, które mogą wpłynąć na czas przeprowadzenia zabiegu. Przede wszystkim nie można go wykonać, jeżeli pacjentka cierpi na jakąkolwiek infekcję pochwy. Wszelkie stany zapalne należy wyleczyć. Również nieprawidłowy wynik badania cytologicznego, krwi lub moczu może zdecydować
o konieczności dalszej diagnostyki przed wykonaniem zabiegu. Taśmy nie można założyć również kobietom w ciąży i tym, które w najbliższym czasie ją planują. Schemat przyjmowania niektórych leków wymaga modyfikacji, jak w przypadku leków przeciwzakrzepowych, które należy odstawić na mniej więcej dwa tygodnie przed zabiegiem.

Stosowanie taśm do leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu jest ogólnie uznawane za bezpieczne i skuteczne, ale jak przy każdym zabiegu chirurgicznym, istnieje ryzyko powikłań. Do najczęściej zgłaszanych przez pacjentki należą: ból w okolicy pachwin lub spojenia łonowego, infekcje w miejscu nacięcia lub wzdłuż przebiegu taśmy, stan zapalny pęcherza moczowego... Trzeba liczyć się też z pewnym ryzykiem erozji taśmy TOT do pęcherza moczowego, co wiąże się z kolejnymi komplikacjami i koniecznością dodatkowej interwencji chirurgicznej.

***

Zobacz też:

• operacyjne leczenie nietrzymania moczu,
• leczenie nietrzymania moczu – Q&A.